MIAŁAM JEDEN DZIEŃ NA ZIEMI

-


    Jeszcze jeden oddech między światami....
Jakby ktoś otworzył szczelinę w czasie i powiedział: "idź, poczuj jeszcze raz… zanim odejdziesz naprawdę".

Nie mam pieniędzy, planów, kalendarza. Nie muszę nic osiągać. Nie muszę zdążyć. Nie gonię. Świat mnie już niczym nie rozlicza.

Schodzę lekko, prawie jak wspomnienie, które dostało ciało na chwilę. I wychodzę...

Idę drogą, którą znam i nie znam jednocześnie. Każdy krok przypomina, że istnieje ziemia pod stopami, chłód powietrza, zapach wilgotnych liści. To wszystko, co kiedyś brałam za oczywistość — teraz jest świętością. Patrzę na ludzi. Każdy biegnie z własną historią w dłoniach, czasem tak ciężką, że aż ugina im plecy.

Chciałabym im powiedzieć: "Hej, zatrzymaj się na sekundę, jesteś tu tylko na chwilę… oddychasz cudzym cudem"...ale wiem, że i tak muszą biec. Ja też biegłam. Dopóki mogłam...

Siadam na ławce, jak ktoś, kto wrócił z dalekiej podróży. I po prostu patrzę. Nie oceniam, nie porównuję, nie poprawiam niczego w sobie ani w świecie. Obserwuję, jak życie toczy się dalej bez mojej potrzeby trzymania steru.

Przechodzi starsza kobieta ciągnąca wózek na kółkach. Młody chłopak śmieje się przez telefon. Dziewczynka trzyma balon jak największy skarb. Ktoś płacze po cichu, ktoś oszukuje śmiechem swój smutek. I myślę: "Jak delikatni jesteśmy. jak krusi. jak wielcy jednocześnie".

Może wymienię z kimś spojrzenie. Może rozmowę — taką bez bramy i bez maski, gdzie serce mówi szybciej niż rozum. A może tylko uśmiech, który wystarczy, żeby dwie dusze przez chwilę wiedziały, że nie były tu same. 

A potem zrobię coś drobnego...Podniosę papier z ziemi. Odciągnę komuś wózek z krawężnika. Zatrzymam drzwi. Takie małe, ludzkie zaklęcie dobra.

Nie po to, żeby zasłużyć. Po prostu… z wdzięczności, że mogłam jeszcze raz dotknąć świata.

Nie szukam sensu. Nie walczę o nic. Jestem. Naprawdę jestem.

I kiedy dzień zacznie się kończyć, stanę w miejscu, gdzie widać niebo — takie, które zna moje imię. I szeptem powiem: "Dziękuję za ten powrót. Za ciało, które nosiło moją duszę. Za każdą łzę, każdy śmiech, każdy upadek i każdy świt. Za to, że mogłam tu być nawet wtedy, gdy nie wiedziałam, jak bardzo to dar".

To tylko jeden dzień. A jednak — całe życie...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

ZASIANE NIECH ROŚNIE

-
Obraz
        Na początku chcesz wierzyć... O Boże, jak bardzo chcesz...Tak bardzo... C hcesz wszystko kontrolować.  Planować. Wiedzieć.  Ustawić Wszechświat jak kostki domina:  tu działanie, tu afirmacja, tu intencja – a tu, proszę bardzo - spełnienie. Myślisz: „ Skoro proszę z taką szczerością – na pewno przyjdzie. ” I przez chwilę...tą krótką chwile jest Ci nawet lżej...Czujesz przypływ energii, nadziei, gotowości.  Wszechświat wydaje się bliżej niż kiedykolwiek. Ale potem mijają dni... Tydzień. Dwa. Miesiąc... Niczego nie ma.  Cisza. Zaczynasz się zastanawiać: „ Co robię źle ?” „ Dlaczego inni przyciągają, a ja nie ?” „ Może nie zasługuję ?” „ Może to wszystko nie działa ?” I zaczynasz znowu szukać. Kursów, odpowiedzi, technik, książek. Zaczynasz się naprawiać. Chcesz być „bardziej gotowa”.  „Wyższa wibracja”.  „Czysta energia”. Aż w końcu… Zmęczenie.  Poczucie porażki.  Rozczarowanie.  Złość. I to jedno ...
Read more »

KIEDY CIEMNOŚĆ MÓWI PIERWSZA

-
Obraz
  Noc. Nie śpię. I nie chodzi o to, że nie mogę.  Po prostu… coś mnie trzyma.  Coś wisi w powietrzu -  gęste, ciężkie, nieproszone.  Jakby ktoś zostawił uchylone drzwi do innego świata, a przez tę szczelinę przeciekają cienie... Potwory w mojej głowie nie wyglądają jak z filmów.  Nie mają kłów ani pazurów.  Są subtelne.  Noszą płaszcze z niespokojnych myśli.  Ich kroki brzmią jak: „ odpuść sobie...znowu zmarnowałaś dzień ?”  Ich oddech to: „ zawiodłaś, jak zawsze, już nie będzie lepiej ”.  Szeptem wpełzają pod kołdrę i kładą się obok mnie.  Blisko. Zbyt blisko... Zaczyna się gonitwa.  Myśl za myślą.  Obraz za obrazem.  Sceny z przeszłości, które znam już na pamięć  i lęki o przyszłość, której jeszcze nie ma.  A jednak boli, jakby była już tu.  Teraz. Ciemność nie potrzebuje słów.  Wystarczy jej cisza.  Taka, która nie koi, tylko zacieśnia się jak pętla...a k iedy myślę, że to już nie ...
Read more »

MODLITWA GDY BRAK MNIE PARALIŻUJE

-
Obraz
Boże… Nie pytam Cię dzisiaj o przyszłość. Nie proszę o wielkie zmiany. Dziś proszę tylko o to, żeby przeżyć ten dzień… bez rozpadania się na tysiąc kawałków. W moim brzuchu siedzi lęk. W głowie – tysiące myśli, które krzyczą: „Nie dasz rady. Nie wystarczy. Będzie wstyd. Będzie ból.” I ja… ja już nie wiem, komu wierzyć. Więc wierzę tylko Tobie. Bo Ty mnie widzisz. Nie tylko wtedy, gdy jestem silna i uśmiechnięta. Ale właśnie teraz – gdy drżę, milczę i duszę płacz w poduszce. Widzisz mnie w moim wstydzie. W moim „ nie mam ”. W moim „ nie wiem ”. I… nie odwracasz wzroku. Więc dziś – niczego nie udaję. Nie mówię, że „ ogarnę ”. Nie obiecuję sobie, że „jutro będzie lepiej”. Dziś tylko się tulę – do Ciebie. I proszę… Naucz mnie ufać. Pokaż mi, że mogę oddychać, nawet jeśli jeszcze nie mam rozwiązania. Pokaż mi, że nie jestem sama. Że brak to nie koniec, tylko przystanek. Że jeszcze przyjdzie ulga. Nie przez cud na zewnątrz – ale przez przebudzenie we mnie. Bo przecież nawet w cieniu – jest ś...
Read more »