TAM GDZIE NIC SIĘ NIE DZIEJE, A DZIEJE SIĘ WSZYSTKO
Jak to jest z tym rozwojem duchowym? Z całym tym przebudzeniem? Z doświadczaniem tego, co na początku, a potem tego, co pomiędzy? Pamiętam każde uczucie i ekscytacje, które towarzyszyły mi na "początku drogi". Byłam w ogniu transformacji, poczułam płomień, który wypala. Znałam łzy, które oczyszczają, wszystkie te zachwyty, uniesienia, przebudzenia. Wielkie wglądy i świadomość, która rozświetla. Wszystko. Ale nikt mi nie powiedział, że najtrudniej będzie później...w ciszy. W tym całym "pomiędzy"... W tej przestrzeni, gdzie nic się nie dzieje... Nie jestem już tam, gdzie byłam - a le jeszcze nie dotarłam tam, gdzie czuję, że zmierzam. To taki stan zawieszenia... Jakby dusza zdjęła buty i przysiadła na kamieniu. Oddycha. Czeka. Nie spieszy się. I nie daje mi żadnych odpowiedzi... A mój umysł? Cóż....On to dopiero szaleje. " Zrób COŚ! ", krzyczy. " Wymyśl coś! Rusz ...