TAM GDZIE NIC SIĘ NIE DZIEJE, A DZIEJE SIĘ WSZYSTKO

-

 


Jak to jest z tym rozwojem duchowym? Z całym tym przebudzeniem?            Z doświadczaniem tego, co na początku, a potem tego, co pomiędzy? 

Pamiętam każde uczucie i ekscytacje, które towarzyszyły mi na "początku drogi". Byłam w ogniu transformacji, poczułam płomień, który wypala. Znałam łzy, które oczyszczają, wszystkie te zachwyty, uniesienia, przebudzenia.
Wielkie wglądy i świadomość, która rozświetla. Wszystko.

 Ale nikt mi nie powiedział, że najtrudniej będzie później...w ciszy. W tym całym "pomiędzy"...W tej przestrzeni, gdzie nic się nie dzieje...

 Nie jestem już tam, gdzie byłam - ale jeszcze nie dotarłam tam, gdzie czuję, że
zmierzam. To taki stan zawieszenia...
Jakby dusza zdjęła buty i przysiadła na kamieniu. Oddycha. Czeka. Nie spieszy się. I nie daje mi żadnych odpowiedzi...
A mój umysł? Cóż....On to dopiero szaleje.
"Zrób COŚ!", krzyczy.
"Wymyśl coś! Rusz się! Coś tracisz! Przestajesz być ważna! Może to koniec? Może coś zepsułaś?"

 Ale nic nie jest zepsute. To tylko cisza.
To tylko pauza. To tylko święta przestrzeń...którą zawsze chciałam ominąć, bo bolało mnie "nie-wiedzieć:.
Nie czuć kierunku. Nie mieć roli do odegrania.

Dlaczego na ten temat się milczy?A raczej mało kto mówi o tym etapie?
Wszyscy chcą przemiany błyskawicznej,
magicznej, widocznej...ale nikt nie uczy, jak być w tym, co nieznane. W tym "niedokończonym". A przecież to tutaj..
To tu dusza dojrzewa w ukryciu.
Tutaj, w tej pozornej bezczynności, coś się rozplata. Coś się leczy. Coś odchodzi, coś się klaruje...

Chociaż jeszcze tego nie widzę, jestem jakby w zawieszeniu. Jak wdech, który jeszcze nie przeszedł w wydech. 
Jak fala, która cofnęła się na moment, zanim uderzy z nową siłą.

 Byłam przyzwyczajona, że mam dawać. Tworzyć. Pomagać. Inspirować. A teraz... nic nie płynie. Nie chcę mówić, nie chcę pisać, nie chcę działać. Chcę milczeć. I zniknąć. I czuje za to wstyd....

 Bo przecież kiedyś płynęłam...A teraz stoję w miejscu. Nie wiem...A może właśnie to jest przepływ? Ten, którego nie widać. Ten, który nie błyszczy, ale uzdrawia?
Bo podobno dusza się nie spieszy. Dusza wie....i czasem zasiewa, zanim ciało się
zorientuje.

Dziś uczę się ufać temu procesowi.
Rozumieć, że to, że nic się nie dzieje...to tylko zludzenie. Że jeśli nie mam odpowiedzi - może nie mam jeszcze właściwych pytań. Kto wie, może jestem prowadzona, nawet kiedy wszystko
wydaje się martwe, puste, nijakie?!

 Dziś pozwalam sobie nie wiedzieć, nie świecić, nie udowadniać. Pozwalam sobie być. Zwyczajnie. Cicho. Prawdziwie.
W tej dziwnej krainie bez mapy.
W tej świętej przestrzeni ,pomiędzy"...



Ten tekst napisałam, gdy byłam już po burzy, ale jeszcze przed wschodem. W miejscu, którego nikt nie pokazuje w książkach o duchowości. Tam, gdzie Dusza milczy, a Ty nie wiesz, czy idziesz, stoisz czy toniesz. Jeśli jesteś teraz w tej ciszy - to dla Ciebie❤️




Komentarze

  1. Anna Woszczynska6 lipca 2025 11:03

    Dziękuję, że się sobą dzielisz 🙏🏻i dokładnie tak jest, rozwój to nie tylko światło ale też noc, która dojrzewa w ciszy, chyba przede wszystkim ta noc.
    Wiedz, że jestem z Tobą w tym „pomiędzy”.🩵

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

ZASIANE NIECH ROŚNIE

-
Obraz
        Na początku chcesz wierzyć... O Boże, jak bardzo chcesz...Tak bardzo... C hcesz wszystko kontrolować.  Planować. Wiedzieć.  Ustawić Wszechświat jak kostki domina:  tu działanie, tu afirmacja, tu intencja – a tu, proszę bardzo - spełnienie. Myślisz: „ Skoro proszę z taką szczerością – na pewno przyjdzie. ” I przez chwilę...tą krótką chwile jest Ci nawet lżej...Czujesz przypływ energii, nadziei, gotowości.  Wszechświat wydaje się bliżej niż kiedykolwiek. Ale potem mijają dni... Tydzień. Dwa. Miesiąc... Niczego nie ma.  Cisza. Zaczynasz się zastanawiać: „ Co robię źle ?” „ Dlaczego inni przyciągają, a ja nie ?” „ Może nie zasługuję ?” „ Może to wszystko nie działa ?” I zaczynasz znowu szukać. Kursów, odpowiedzi, technik, książek. Zaczynasz się naprawiać. Chcesz być „bardziej gotowa”.  „Wyższa wibracja”.  „Czysta energia”. Aż w końcu… Zmęczenie.  Poczucie porażki.  Rozczarowanie.  Złość. I to jedno ...
Read more »

MODLITWA GDY BRAK MNIE PARALIŻUJE

-
Obraz
Boże… Nie pytam Cię dzisiaj o przyszłość. Nie proszę o wielkie zmiany. Dziś proszę tylko o to, żeby przeżyć ten dzień… bez rozpadania się na tysiąc kawałków. W moim brzuchu siedzi lęk. W głowie – tysiące myśli, które krzyczą: „Nie dasz rady. Nie wystarczy. Będzie wstyd. Będzie ból.” I ja… ja już nie wiem, komu wierzyć. Więc wierzę tylko Tobie. Bo Ty mnie widzisz. Nie tylko wtedy, gdy jestem silna i uśmiechnięta. Ale właśnie teraz – gdy drżę, milczę i duszę płacz w poduszce. Widzisz mnie w moim wstydzie. W moim „ nie mam ”. W moim „ nie wiem ”. I… nie odwracasz wzroku. Więc dziś – niczego nie udaję. Nie mówię, że „ ogarnę ”. Nie obiecuję sobie, że „jutro będzie lepiej”. Dziś tylko się tulę – do Ciebie. I proszę… Naucz mnie ufać. Pokaż mi, że mogę oddychać, nawet jeśli jeszcze nie mam rozwiązania. Pokaż mi, że nie jestem sama. Że brak to nie koniec, tylko przystanek. Że jeszcze przyjdzie ulga. Nie przez cud na zewnątrz – ale przez przebudzenie we mnie. Bo przecież nawet w cieniu – jest ś...
Read more »

Z CICHYCH PRZESTRZENI TRANSFORMACJI

-
Obraz
  Długo mnie tu nie było.... Nie dlatego, że nie miałam nic do powiedzenia, wręcz przeciwnie. Czasem cisza staje się najgłębszym językiem duszy. Przez ostatnie miesiące (a może lata?) przechodziłam przez coś, czego nie da się łatwo nazwać. To była transformacja. Nie taka efektowna i widowiskowa, jak czasem widujemy w opowieściach. Ale cicha, głęboka, poruszająca wewnętrzne warstwy istnienia. Czasem to nie my wybieramy transformacje - to ona wybiera nas. W najmniej oczekiwanym momencie. Znikałam z przestrzeni słów, bo uczyłam się być obecna w przestrzeni ciała, emocji i duszy. Uczyłam się nie spieszyć. Uczyłam się odpadać jak liść z drzewa, by zaufać, że to, co stare, może odejść bez bólu. Uczyłam się oddychać bez powinności. I nagle....coś się rozchyliło. Poczułam potrzebę powrotu.  Nie z obowiązku, nie z potrzeby pokazania się - ale z czułości wobec siebie i tych, którzy czasem tu zaglądają. Jeśli przechodzisz przez swoją transformację pamiętaj: To dobrze, że boli. To dobrze,...
Read more »