ŚWIADOMOŚĆ SIEBIE

Jak to się mówi? Każda z nas jako mała dziewczynka naoglądała się bajek o księżniczkach, rycerzach na białych koniach i smoczych bestiach. I każda z nas chciała być księżniczką…Ja też... Byłam normalną dziewczynką...czasem głośną i rozbrykaną, czasem cichą i zamyśloną...która potrafiła godzinami siedzieć przy oknie lub na dachu swojego bloku i patrzeć, jak niebo zmienia kolory. Zamykałam oczy i wyobrażałam sobie, że gdzieś – za siedmioma górami i lasami – czeka mój świat. Mój pałac. Mój rycerz. Moja przygoda... Tworzyłam marzenia na podobieństwo bajek. Pełne magii, miłości i szczęśliwych zakończeń. Wierzyłam, że dobro zawsze zwycięża. Że ktoś kiedyś przyjedzie…zabierze mnie daleko za morze i uratuje. Miałam duszę księżniczki – tej, która nie tylko nosi koronę, ale i wierzy w miłość tak bardzo, że czasem aż boli. Ale potem przyszło życie... Nie tak bajkowe, jak sobie wyobrażałam. Świat nie mówił językiem wróżek. Był głośny. Wymagający. Czasem okrutny...Rycerze nie przyjeżdżali. A jeśli ...

 Kiedy odejdziesz, dom, w którym teraz oddychasz, nagle stanie się zbyt cichy.  Twoje ubrania wciąż będą wisiały w szafie, jakby czekały na Twój powrót, ale już bez znaczenia, już bez Ciebie... Twoja filiżanka, ta ulubiona, zostanie odstawiona na półkę – na początku jeszcze zbyt cenna, by jej użyć, a potem… stanie się zwykłym przedmiotem, jakich wiele. Twoje książki, w których zakreślałaś zdania, otworzą się w innych dłoniach, które nigdy nie zrozumieją, dlaczego właśnie te słowa były dla Ciebie ważne. Twoje zdjęcia powiszą chwilę na ścianach, a potem trafią do szuflady, bo życie domaga się miejsca na nowe wspomnienia. Świat nie zatrzyma się ani na chwilę. Słońce wstanie, ktoś otworzy sklep, ktoś wsiądzie do autobusu, ktoś się zakocha. Rzeka popłynie dalej, dzieci będą się śmiać. Twoja nieobecność nie poruszy ziemi, nie zachwieje rytmu dnia. Na początku będzie jeszcze słychać Twoje imię. Będzie brzmiało w rozmowach, w cichych wspomnieniach, w głosach tych, którzy próbują pogod...

Nie zawsze jestem silna. Choć wiele osób tak o mnie mówi. Choć czasem sama próbuję w to wierzyć, patrząc w lustro z oczami tak zmęczonymi, że nie poznaję w nich siebie. Są dni, kiedy wszystko mnie przygniata. Nie jedno wydarzenie. Nie konkretna sytuacja. Ale wszystko...Jakby życie ważyło zbyt wiele, a ja próbuję nieść je sama. Czasem w głowie pojawia się zdanie, które boję się wypowiedzieć na głos: „ Niech to się skończy”... Nie chodzi o śmierć. Chodzi o ten wewnętrzny krzyk zmęczonej duszy, która już nie widzi sensu. Nie ma już siły próbować. Nie ma już energii się podnosić. Nie ma już nadziei, że coś się zmieni. I wtedy… chcę się położyć. Zniknąć na chwilę z tego świata. Zamknąć oczy i… przestać czuć... Ale nawet wtedy – w tym najciemniejszym miejscu – coś we mnie zostaje. Maleńka iskierka. Może wiara. Może naiwność. A może to właśnie wewnętrzna siła, która nie wygląda jak bohaterka z filmu, ale jak kobieta skulona pod kocem, która nadal oddycha. Bo ona nie zawsze się stawia. Nie zaw...