NIE KAŻDY PRZEJDZIE Z TOBĄ PRZEZ TEN MOST

-

 




           Są takie etapy, których nie da się nikomu wytlumaczyć. Momenty, kiedy wszystko w Tobie krzyczy o zmianę, ale na zewnątrz milczysz. Bo przecież i tak nikt nie zrozumie.
Była we mnie kiedyś cisza, która nie dawała
ukojenia. Cisza od samej siebie. Od serca, które nie wiedziało, jak mówić własnym
jezykiem. Od ciała, które zapomniało, że też ma coś do powiedzenia.

I tak zaczęła się droga.... Nie spektakularna, nie
wygodna, nie z mapą w ręku, ale prawdziwa.
Krok za krokiem odzyskiwałam siebie. Nie przez wielkie wydarzenia. Przez codzienne decyzje:
- żeby zostać, gdy chciałam uciec.
- żeby mówić, gdy latami milczałam
- żeby pozwolić sobie czuć - wszystko

Na tej drodze wiele się zmieniło. Ludzie, których kochałam, odeszli. Nie dlatego, że byli źli. Tylko dlatego, że nie potrafili kochać mnie takiej, jaką stawałam się z każdym dniem.
To boli - ale nie żałuję. Bo dziś patrzę w lustro i widzę kobietę, którą sama wybrałam, nie ukształtowaną oczekiwaniami.

Zbliżyłam się do rodziny. Ale nie przez ,muszę"
tyIko przez prawdę. Bo serce, które jest sobą, potrafi w końcu naprawdę być z innymi.
Bez masek. Bez lęku. W tej podróży przyszła też mądrość. Nie z książek. Z łez. Z rozczarowań. Z chwil, w których nie wiedziałam, czy dam radę.
I z tych, w których się podniosłam - właśnie
dlatego, że nie było nikogo, kto by to zrobił za
mnie. Dziś...

Nie jestem już kobietą, która szuka.
Jestem kobietą, która wróciła do siebie. I jeśli jesteś gdzieś na tej drodze - i boisz się, że
stracisz wszystko....
Wiedz jedno:
To, co prawdziwe, zostaje.
A to, co odchodzi, robi miejsce dla Ciebie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

ZASIANE NIECH ROŚNIE

-
Obraz
        Na początku chcesz wierzyć... O Boże, jak bardzo chcesz...Tak bardzo... C hcesz wszystko kontrolować.  Planować. Wiedzieć.  Ustawić Wszechświat jak kostki domina:  tu działanie, tu afirmacja, tu intencja – a tu, proszę bardzo - spełnienie. Myślisz: „ Skoro proszę z taką szczerością – na pewno przyjdzie. ” I przez chwilę...tą krótką chwile jest Ci nawet lżej...Czujesz przypływ energii, nadziei, gotowości.  Wszechświat wydaje się bliżej niż kiedykolwiek. Ale potem mijają dni... Tydzień. Dwa. Miesiąc... Niczego nie ma.  Cisza. Zaczynasz się zastanawiać: „ Co robię źle ?” „ Dlaczego inni przyciągają, a ja nie ?” „ Może nie zasługuję ?” „ Może to wszystko nie działa ?” I zaczynasz znowu szukać. Kursów, odpowiedzi, technik, książek. Zaczynasz się naprawiać. Chcesz być „bardziej gotowa”.  „Wyższa wibracja”.  „Czysta energia”. Aż w końcu… Zmęczenie.  Poczucie porażki.  Rozczarowanie.  Złość. I to jedno ...
Read more »

MODLITWA GDY BRAK MNIE PARALIŻUJE

-
Obraz
Boże… Nie pytam Cię dzisiaj o przyszłość. Nie proszę o wielkie zmiany. Dziś proszę tylko o to, żeby przeżyć ten dzień… bez rozpadania się na tysiąc kawałków. W moim brzuchu siedzi lęk. W głowie – tysiące myśli, które krzyczą: „Nie dasz rady. Nie wystarczy. Będzie wstyd. Będzie ból.” I ja… ja już nie wiem, komu wierzyć. Więc wierzę tylko Tobie. Bo Ty mnie widzisz. Nie tylko wtedy, gdy jestem silna i uśmiechnięta. Ale właśnie teraz – gdy drżę, milczę i duszę płacz w poduszce. Widzisz mnie w moim wstydzie. W moim „ nie mam ”. W moim „ nie wiem ”. I… nie odwracasz wzroku. Więc dziś – niczego nie udaję. Nie mówię, że „ ogarnę ”. Nie obiecuję sobie, że „jutro będzie lepiej”. Dziś tylko się tulę – do Ciebie. I proszę… Naucz mnie ufać. Pokaż mi, że mogę oddychać, nawet jeśli jeszcze nie mam rozwiązania. Pokaż mi, że nie jestem sama. Że brak to nie koniec, tylko przystanek. Że jeszcze przyjdzie ulga. Nie przez cud na zewnątrz – ale przez przebudzenie we mnie. Bo przecież nawet w cieniu – jest ś...
Read more »

Z CICHYCH PRZESTRZENI TRANSFORMACJI

-
Obraz
  Długo mnie tu nie było.... Nie dlatego, że nie miałam nic do powiedzenia, wręcz przeciwnie. Czasem cisza staje się najgłębszym językiem duszy. Przez ostatnie miesiące (a może lata?) przechodziłam przez coś, czego nie da się łatwo nazwać. To była transformacja. Nie taka efektowna i widowiskowa, jak czasem widujemy w opowieściach. Ale cicha, głęboka, poruszająca wewnętrzne warstwy istnienia. Czasem to nie my wybieramy transformacje - to ona wybiera nas. W najmniej oczekiwanym momencie. Znikałam z przestrzeni słów, bo uczyłam się być obecna w przestrzeni ciała, emocji i duszy. Uczyłam się nie spieszyć. Uczyłam się odpadać jak liść z drzewa, by zaufać, że to, co stare, może odejść bez bólu. Uczyłam się oddychać bez powinności. I nagle....coś się rozchyliło. Poczułam potrzebę powrotu.  Nie z obowiązku, nie z potrzeby pokazania się - ale z czułości wobec siebie i tych, którzy czasem tu zaglądają. Jeśli przechodzisz przez swoją transformację pamiętaj: To dobrze, że boli. To dobrze,...
Read more »