NIEPEWNA, PĘKNIĘTA, PRAWDZIWA.

-



         Jak cudownie jest mieć 43 lata 
i patrzeć na siebie z miłością. Jak wspaniale wreszcie nie przejmować się tym, co myślą o Tobie inni i zamiast poklasku potrzebować jedynie własnej aprobaty.

Kiedyś nie lubiłam siebie...
To nie były tylko chwile słabości...To było
codzienne, ciche tło mojego życia...
Szept wewnętrznego krytyka, który przypominał mi, że jestem niewystarczająca. To byli ludzie wpędzający mnie w kompleksy uczypliwymi uwagami. To było ego wciąż i bez ustanku, porównujące się do innych...

    W lustrze widziałam ciało, które trzeba było naprawić. W sercu - dziewczynkę, która wciąż błagała o uznanie. Potrzebowałam akceptacji innych jak powietrza. I byłam gotowa robić wszystko, by ją dostać - nawet jeśli oznaczało to zdradę samej siebie.
Długo myślałam, że to normalne. Że każda kobieta tak ma. Że miłość do siebie jest luksusem zarezerwowanym dla tych, które "coś osiągnęły". Nie wiedziałam wtedy, że miłość do siebie to nie nagroda - to fundament.

 Wszystko zaczęło się zmieniać, kiedy moje serce zaczęło się budzić.
    
   Nie umiem wskazać jednego momentu - to była raczej seria subtelnych poruszeń. Cichy płacz podczas medytacji. Dotyk dłoni na sercu. Słowa, które wypowiedziała inna kobieta, a które we mnie trafiły jak strzała: "Nie musisz zasługiwać na milość - Ty jestes milością"...

 Zaczęłam zatrzymywać się przy sobie. Zadawać pytania, których wcześniej unikałam: - Czego tak naprawdę pragniesz? Dlaczego się ranisz? Dlaczego milczysz, kiedy ktoś przekracza
Twoje granice?

 Nie było łatwo. Przychodził bunt, smutek, czasem gniew. Ale pierwszy raz w życiu nie odwracałam wzroku. Zamiast siebie opuszczać - zaczęłam siebie słuchać.

I wtedy przyszła empatia. Do siebie.
Zamiast krytyki pojawiło się współczucie.
Zamiast poganiania przyszła cierpliwość, a miejsce karania zastąpiła delikatność.
Zrozumiałam, że nie jestem słaba, bo czasem płaczę. Nie jestem "zbyt emocjonalna", bo coś mnie porusza. Uświadomiłam sobie, że moje granice są święte - i mam prawo je chronić. I że prawdziwa asertywność nie
jest walką, ale wyborem miłości do siebie.

 Dziś już siebie nie przepraszam za to, kim
jestem. Potrafię powiedzieć ,nie", bez poczucia winy. Potrafię powiedzieć "tak", kiedy czuję, że coś jest dobre dla mnie, nawet jeśli inni tego nie rozumieją.
Potrafię być dla siebie przyjaciółką.
I choć ta droga trwa - bo miłość do siebie to nie jednorazowy akt, ale codzienna decyzja - to dziś wiem jedno:
Warto.
Jeśli Ty też jesteś na tej ścieżce - nie poddawaj się. Nawet jeśli dziś nie potrafisz siebie kochać, spróbuj siebie nie opuszczać. To już początek....

 Czasem największa rewolucja zaczyna się od prostego gestu - dłoni położonej na wlasnym sercu i słów: " Jestem tu. Dla Ciebie. Zawsze".

Komentarze

  1. Anna Woszczyńska6 lipca 2025 11:16

    Dziękuję, że dzielisz się swoją drogą… szczerą, nieupiększoną, odważną. Pokochać siebie to przestać przepraszać za to, kim jestem…ja w wielu miejscach kocham siebie jeszcze warunkowo ale przecież jeszcze tu jestem 😚🩷

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

ZASIANE NIECH ROŚNIE

-
Obraz
        Na początku chcesz wierzyć... O Boże, jak bardzo chcesz...Tak bardzo... C hcesz wszystko kontrolować.  Planować. Wiedzieć.  Ustawić Wszechświat jak kostki domina:  tu działanie, tu afirmacja, tu intencja – a tu, proszę bardzo - spełnienie. Myślisz: „ Skoro proszę z taką szczerością – na pewno przyjdzie. ” I przez chwilę...tą krótką chwile jest Ci nawet lżej...Czujesz przypływ energii, nadziei, gotowości.  Wszechświat wydaje się bliżej niż kiedykolwiek. Ale potem mijają dni... Tydzień. Dwa. Miesiąc... Niczego nie ma.  Cisza. Zaczynasz się zastanawiać: „ Co robię źle ?” „ Dlaczego inni przyciągają, a ja nie ?” „ Może nie zasługuję ?” „ Może to wszystko nie działa ?” I zaczynasz znowu szukać. Kursów, odpowiedzi, technik, książek. Zaczynasz się naprawiać. Chcesz być „bardziej gotowa”.  „Wyższa wibracja”.  „Czysta energia”. Aż w końcu… Zmęczenie.  Poczucie porażki.  Rozczarowanie.  Złość. I to jedno ...
Read more »

MODLITWA GDY BRAK MNIE PARALIŻUJE

-
Obraz
Boże… Nie pytam Cię dzisiaj o przyszłość. Nie proszę o wielkie zmiany. Dziś proszę tylko o to, żeby przeżyć ten dzień… bez rozpadania się na tysiąc kawałków. W moim brzuchu siedzi lęk. W głowie – tysiące myśli, które krzyczą: „Nie dasz rady. Nie wystarczy. Będzie wstyd. Będzie ból.” I ja… ja już nie wiem, komu wierzyć. Więc wierzę tylko Tobie. Bo Ty mnie widzisz. Nie tylko wtedy, gdy jestem silna i uśmiechnięta. Ale właśnie teraz – gdy drżę, milczę i duszę płacz w poduszce. Widzisz mnie w moim wstydzie. W moim „ nie mam ”. W moim „ nie wiem ”. I… nie odwracasz wzroku. Więc dziś – niczego nie udaję. Nie mówię, że „ ogarnę ”. Nie obiecuję sobie, że „jutro będzie lepiej”. Dziś tylko się tulę – do Ciebie. I proszę… Naucz mnie ufać. Pokaż mi, że mogę oddychać, nawet jeśli jeszcze nie mam rozwiązania. Pokaż mi, że nie jestem sama. Że brak to nie koniec, tylko przystanek. Że jeszcze przyjdzie ulga. Nie przez cud na zewnątrz – ale przez przebudzenie we mnie. Bo przecież nawet w cieniu – jest ś...
Read more »

Z CICHYCH PRZESTRZENI TRANSFORMACJI

-
Obraz
  Długo mnie tu nie było.... Nie dlatego, że nie miałam nic do powiedzenia, wręcz przeciwnie. Czasem cisza staje się najgłębszym językiem duszy. Przez ostatnie miesiące (a może lata?) przechodziłam przez coś, czego nie da się łatwo nazwać. To była transformacja. Nie taka efektowna i widowiskowa, jak czasem widujemy w opowieściach. Ale cicha, głęboka, poruszająca wewnętrzne warstwy istnienia. Czasem to nie my wybieramy transformacje - to ona wybiera nas. W najmniej oczekiwanym momencie. Znikałam z przestrzeni słów, bo uczyłam się być obecna w przestrzeni ciała, emocji i duszy. Uczyłam się nie spieszyć. Uczyłam się odpadać jak liść z drzewa, by zaufać, że to, co stare, może odejść bez bólu. Uczyłam się oddychać bez powinności. I nagle....coś się rozchyliło. Poczułam potrzebę powrotu.  Nie z obowiązku, nie z potrzeby pokazania się - ale z czułości wobec siebie i tych, którzy czasem tu zaglądają. Jeśli przechodzisz przez swoją transformację pamiętaj: To dobrze, że boli. To dobrze,...
Read more »