WEWNĘTRZNA MOC NIE KRZYCZY. ONA PAMIĘTA

-


      Zawsze myślałam, że odnalezienie siebie to będzie wielkie wydarzenie. Jak olśnienie, które spadnie z nieba i rozwieje wszeľkie wątpliwości. A to przyszło...cicho.

Po latach.

Przyszło przez zmęczenie udawaniem. Przez rozpad relacji, które nie umiały oddychać przy mojej prawdziwości. Przez noce, kiedy czułam się całkowicie sama - i wlaśnie tam, w tej samotności, znalazłam najprawdziwszą wersję siebie.

Nie wiem, kiedy dokładnie to się stało. Może wtedy, gdy przestałam walczyć o ludzi, którzy odchodzili, bo nie potrafili zobaczyć mojej duszy. Może wtedy, gdy po raz pierwszy powiedziałam "nie" bez tłumaczenia. Albo wtedy, gdy pierwszy raz zapłakałam - nie z rozpaczy, ale z ulgi, że już nie muszę być nikim innym. Bo ta droga nie była łatwa. Byla dzika. Jak rzeka, która przez długie lata tłumiła swój bieg, aż w końcu nie wytrzymała i zalała wszystko, co stare, zbyt ciasne, obce.

Ludzie, których kochałam - znikali po drodze. Nie dlatego, że przestali być ważni. Ale dlatego, że nie rezonowali z tym, kim się stawałam. I choć czasem serce tęskni - dziś wiem, że to był dar. Bo moja energia już nie musiała ciągnąć nikogo na siłę. Mogła wrócić do mnie.

Odzyskałam wtedy siebie - w małych rzeczach. W ciszy poranków. W spojrzeniu dziecka.W zapachu deszczu, w rozmowach z samą sobą gdzie nie potrzeba słów.

Po latach czuję w sobie mądrość, której nie znajdziesz w żadnej książce. To mądrość wypłakana w poduszkę. Wykrzyczana w lesie. Wytańczona w nocy, gdy nikt nie patrzy...

Dzisiaj czuję wyjątkową bliskość z rodziną, ale nie taką opartą na powinności. Tylko na obecności. Na akceptacji, że każdy idzie swoją droga - i że ja mam prawo do swojej. Wewnętrzna moc to nie coś, co zdobywasz. To coś, co odkopujesz spod warstw wstydu, lęku i cudzych oczekiwań. To głos w Tobie, który był tam od zawsze, tylko świat próbował go zagłuszyć.

Dziś nie potrzebuję już zewnętrznego potwierdzenia. Nie muszę błyszczeć, żeby czuć się wartościowa. Wystarczy mi spokój w sercu.

Bo wiem, kim jestem. I wiem, kim już nigdy nie będę.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

ZASIANE NIECH ROŚNIE

-
Obraz
        Na początku chcesz wierzyć... O Boże, jak bardzo chcesz...Tak bardzo... C hcesz wszystko kontrolować.  Planować. Wiedzieć.  Ustawić Wszechświat jak kostki domina:  tu działanie, tu afirmacja, tu intencja – a tu, proszę bardzo - spełnienie. Myślisz: „ Skoro proszę z taką szczerością – na pewno przyjdzie. ” I przez chwilę...tą krótką chwile jest Ci nawet lżej...Czujesz przypływ energii, nadziei, gotowości.  Wszechświat wydaje się bliżej niż kiedykolwiek. Ale potem mijają dni... Tydzień. Dwa. Miesiąc... Niczego nie ma.  Cisza. Zaczynasz się zastanawiać: „ Co robię źle ?” „ Dlaczego inni przyciągają, a ja nie ?” „ Może nie zasługuję ?” „ Może to wszystko nie działa ?” I zaczynasz znowu szukać. Kursów, odpowiedzi, technik, książek. Zaczynasz się naprawiać. Chcesz być „bardziej gotowa”.  „Wyższa wibracja”.  „Czysta energia”. Aż w końcu… Zmęczenie.  Poczucie porażki.  Rozczarowanie.  Złość. I to jedno ...
Read more »

KIEDY CIEMNOŚĆ MÓWI PIERWSZA

-
Obraz
  Noc. Nie śpię. I nie chodzi o to, że nie mogę.  Po prostu… coś mnie trzyma.  Coś wisi w powietrzu -  gęste, ciężkie, nieproszone.  Jakby ktoś zostawił uchylone drzwi do innego świata, a przez tę szczelinę przeciekają cienie... Potwory w mojej głowie nie wyglądają jak z filmów.  Nie mają kłów ani pazurów.  Są subtelne.  Noszą płaszcze z niespokojnych myśli.  Ich kroki brzmią jak: „ odpuść sobie...znowu zmarnowałaś dzień ?”  Ich oddech to: „ zawiodłaś, jak zawsze, już nie będzie lepiej ”.  Szeptem wpełzają pod kołdrę i kładą się obok mnie.  Blisko. Zbyt blisko... Zaczyna się gonitwa.  Myśl za myślą.  Obraz za obrazem.  Sceny z przeszłości, które znam już na pamięć  i lęki o przyszłość, której jeszcze nie ma.  A jednak boli, jakby była już tu.  Teraz. Ciemność nie potrzebuje słów.  Wystarczy jej cisza.  Taka, która nie koi, tylko zacieśnia się jak pętla...a k iedy myślę, że to już nie ...
Read more »

MODLITWA GDY BRAK MNIE PARALIŻUJE

-
Obraz
Boże… Nie pytam Cię dzisiaj o przyszłość. Nie proszę o wielkie zmiany. Dziś proszę tylko o to, żeby przeżyć ten dzień… bez rozpadania się na tysiąc kawałków. W moim brzuchu siedzi lęk. W głowie – tysiące myśli, które krzyczą: „Nie dasz rady. Nie wystarczy. Będzie wstyd. Będzie ból.” I ja… ja już nie wiem, komu wierzyć. Więc wierzę tylko Tobie. Bo Ty mnie widzisz. Nie tylko wtedy, gdy jestem silna i uśmiechnięta. Ale właśnie teraz – gdy drżę, milczę i duszę płacz w poduszce. Widzisz mnie w moim wstydzie. W moim „ nie mam ”. W moim „ nie wiem ”. I… nie odwracasz wzroku. Więc dziś – niczego nie udaję. Nie mówię, że „ ogarnę ”. Nie obiecuję sobie, że „jutro będzie lepiej”. Dziś tylko się tulę – do Ciebie. I proszę… Naucz mnie ufać. Pokaż mi, że mogę oddychać, nawet jeśli jeszcze nie mam rozwiązania. Pokaż mi, że nie jestem sama. Że brak to nie koniec, tylko przystanek. Że jeszcze przyjdzie ulga. Nie przez cud na zewnątrz – ale przez przebudzenie we mnie. Bo przecież nawet w cieniu – jest ś...
Read more »