SZEPT DUSZY KTÓRY NIESIE MNIE DALEJ

-


       

Gdybyś miała zabrać przez życie tylko jedną rzecz...cóż by to było?


Niech to nie będzie siła, bo czasem jesteśmy zmęczone. Niech to nie będzie pewność, bo bywają dni, kiedy wszystko się sypie. Niech to nie będzie kontrola, bo życie i tak układa się po swojemu.

        Niech to będzie NADZIEJA...cicha, delikatna, czasem krucha jak płomień świecy - a jednak zdolna przetrwać każdą burzę...

Niech to będzie nadzieja, że jeszcze będzie dobrze. Że lepsze dni są przed Tobą, nawet jeśli dziś ich nie widzisz. Że wszechświat trzyma Cię za rękę nawet wtedy, gdy masz wrażenie, że jesteś sama.

Niech to będzie nadzieja, że przetrwasz
Że nawet jeśli dziś klęczysz w ciszy, tuląc się do swojego cierpienia, to przyjdzie taki moment, że odetchniesz - lekko, głęboko, prawdziwie.
Bo przecież już tyle razy się podnosiłaś.
Już tyle razy Twoje serce lepiło się na nowo, z kawałków, które wydawały się niemożliwe do posklejania.

Niech to będzie nadzieja, że jesteś silniejsza, niż Twoje lęki. Silniejsza niż te głosy w głowie, które mówią: "nie
dasz rady". Silniejsza niż przeszłość, która próbowała złamać Twoje światło.

Niech to będzie nadzieja, że nie musisz być doskonała, żeby być wystarczająca.

Niech to będzie nadzieja, że jesteś dokładnie tam, gdzie masz być. Może to nie jest miejsce, które planowałaś.
Może nie rozumiesz jeszcze sensu tej drogi. Ale jesteś tu.. i to znaczy, że coś się układa, nawet jeśli jeszcze tego nie widzisz.

Czasem wszystko, co mamy, to oddech.
Jedno: "jeszcze chwilę, jeszcze trochę, jeszcze dziś".
I właśnie w tych momentach - to nadzieja niesie Cię dalej. Jak niewidzialne skrzydła. Jak szept duszy, który mówi: "idź...ja pójdę z Tobą".

Niech to będzie nadzieja, że jesteś w drodze. Nie w miejscu utknięcia, ale w transformacji. W przestrzeni pomiędzy tym, co było, a tym, co ma się narodzić.

Bo często to, co wydaje się końcem - jest
początkiem czegoś głębszego. Jeśli masz nieść tylko jedno... nieś nadzieję.
Nie dla innych. Dla siebie. Dla tej małej, kruchej, ale prawdziwej wersji Ciebie, która wciąż wierzy, że to wszystko ma
sens.

Z miłością - jak zawsze. Ja.

Komentarze

  1. Anonimowy6 lipca 2025 10:53

    Gdybym miała zabrać ze sobą jedną rzecz-byłby to oddech 🌬️

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

ZASIANE NIECH ROŚNIE

-
Obraz
        Na początku chcesz wierzyć... O Boże, jak bardzo chcesz...Tak bardzo... C hcesz wszystko kontrolować.  Planować. Wiedzieć.  Ustawić Wszechświat jak kostki domina:  tu działanie, tu afirmacja, tu intencja – a tu, proszę bardzo - spełnienie. Myślisz: „ Skoro proszę z taką szczerością – na pewno przyjdzie. ” I przez chwilę...tą krótką chwile jest Ci nawet lżej...Czujesz przypływ energii, nadziei, gotowości.  Wszechświat wydaje się bliżej niż kiedykolwiek. Ale potem mijają dni... Tydzień. Dwa. Miesiąc... Niczego nie ma.  Cisza. Zaczynasz się zastanawiać: „ Co robię źle ?” „ Dlaczego inni przyciągają, a ja nie ?” „ Może nie zasługuję ?” „ Może to wszystko nie działa ?” I zaczynasz znowu szukać. Kursów, odpowiedzi, technik, książek. Zaczynasz się naprawiać. Chcesz być „bardziej gotowa”.  „Wyższa wibracja”.  „Czysta energia”. Aż w końcu… Zmęczenie.  Poczucie porażki.  Rozczarowanie.  Złość. I to jedno ...
Read more »

MODLITWA GDY BRAK MNIE PARALIŻUJE

-
Obraz
Boże… Nie pytam Cię dzisiaj o przyszłość. Nie proszę o wielkie zmiany. Dziś proszę tylko o to, żeby przeżyć ten dzień… bez rozpadania się na tysiąc kawałków. W moim brzuchu siedzi lęk. W głowie – tysiące myśli, które krzyczą: „Nie dasz rady. Nie wystarczy. Będzie wstyd. Będzie ból.” I ja… ja już nie wiem, komu wierzyć. Więc wierzę tylko Tobie. Bo Ty mnie widzisz. Nie tylko wtedy, gdy jestem silna i uśmiechnięta. Ale właśnie teraz – gdy drżę, milczę i duszę płacz w poduszce. Widzisz mnie w moim wstydzie. W moim „ nie mam ”. W moim „ nie wiem ”. I… nie odwracasz wzroku. Więc dziś – niczego nie udaję. Nie mówię, że „ ogarnę ”. Nie obiecuję sobie, że „jutro będzie lepiej”. Dziś tylko się tulę – do Ciebie. I proszę… Naucz mnie ufać. Pokaż mi, że mogę oddychać, nawet jeśli jeszcze nie mam rozwiązania. Pokaż mi, że nie jestem sama. Że brak to nie koniec, tylko przystanek. Że jeszcze przyjdzie ulga. Nie przez cud na zewnątrz – ale przez przebudzenie we mnie. Bo przecież nawet w cieniu – jest ś...
Read more »

Z CICHYCH PRZESTRZENI TRANSFORMACJI

-
Obraz
  Długo mnie tu nie było.... Nie dlatego, że nie miałam nic do powiedzenia, wręcz przeciwnie. Czasem cisza staje się najgłębszym językiem duszy. Przez ostatnie miesiące (a może lata?) przechodziłam przez coś, czego nie da się łatwo nazwać. To była transformacja. Nie taka efektowna i widowiskowa, jak czasem widujemy w opowieściach. Ale cicha, głęboka, poruszająca wewnętrzne warstwy istnienia. Czasem to nie my wybieramy transformacje - to ona wybiera nas. W najmniej oczekiwanym momencie. Znikałam z przestrzeni słów, bo uczyłam się być obecna w przestrzeni ciała, emocji i duszy. Uczyłam się nie spieszyć. Uczyłam się odpadać jak liść z drzewa, by zaufać, że to, co stare, może odejść bez bólu. Uczyłam się oddychać bez powinności. I nagle....coś się rozchyliło. Poczułam potrzebę powrotu.  Nie z obowiązku, nie z potrzeby pokazania się - ale z czułości wobec siebie i tych, którzy czasem tu zaglądają. Jeśli przechodzisz przez swoją transformację pamiętaj: To dobrze, że boli. To dobrze,...
Read more »